Steypti vegurinn var formlega opnaður þann 26. október árið 1965. Þeir sem fyrstir fóru um hann voru þáverandi vegamálastjóri og Ingólfur Jónsson samgönguráðherra á þeim tíma en þeir þurftu ekki að greiða vegatoll. Það var aftur á móti Valgeir Sighvatsson bifreiðarstjóri sem fékk miða nr. 1 þar sem hann var í áætlunarferð á rútubifreið sem hann ók. Valgeir sagði að mikil bylting hafi orðið að fá þennan veg þar sem áður hafi tekið um tvær stundir að aka frá Reykjavík til Keflavíkur (sbr. Valgeir Sighvatsson 2009). Valgeir kemur svo aftur við sögu Reykjanesbrautarinnar síðar.

Mynd 6: Valgeir Sighvatsson og fyrsti veggjaldamiðinn (Víkurfréttir 2008).

Þegar vegurinn var tekinn í notkun var öllu millilandaflugi beint til Keflavíkurflugvallar með tilheyrandi aukinni umferð.

Þegar Björn Kristjánsson var orðinn þingmaður Gullbringusýslu vildi hann láta gera akveg milli Hafnarfjarðar og Keflavíkur. Þar var þá algerlega veglaust nema hestastígur, troðinn á þúsund árum. Þingmenn voru tregir að veita fé í þennan veg. Þá fékk Björn hesta handa öllum þingmönnum, sem áttu þá sæti í fjárveitinganefnd og bauð þeim í skemmtiför til Keflavíkur. En þegar nokkuð var komið út í hraunið dró úr ferðahug gestanna. Þeir óttuðust tjón lífs og lima, ef lengra væri haldið út í þessa ófæru. Þeir sneru við, en veittu fé til að gera veginn (Jónas Jónsson frá Hriflu 1955:5).

Eftir að lagningu vegarins lauk tók við eilíf barátta um að halda veginum við en hann vildi grafast niður og verða ein klöpp. Það fór illa með bifreiðarnar sem um hann fóru enda var hann lagður fyrir hestvagna. Þó má segja að þá hafi grunnurinn verið lagður að veginum eins og við þekkjum hann í dag (sbr. Skúli Vigfússon 1956:18).

Keflvíkingar eru vaskir menn og djarfhuga. Nú ættu þeir að senda bíl eftir þingfulltrúa sínum og fjárveitinganefnd og aka með þá á þeim tíma dags, þegar umferð er mest og halda þessum framagestum síðan góða veizlu í höfuðborg Suðurnesja, en skora jafnframt á þá að sýna nú landsföðurslegt lundarlag og lofa að gera versta veg landsins öllum vegum betri með skynsamlegu átaki í nokkrar vikur (Jónas Jónsson frá Hriflu 1955:5).

Dropinn sem fyllti mælinn?

Mörg slys hafa orðið á Reykjanesbrautinn þó svo að tvöföldun brautarinnar sé staðreynd að miklu leiti.
Sjá nánar hér 
 Reykjanesbrautin fyrr og nú. Lokaritgerð í umferðafræðum 2009


Mynd 11: Fjöldi banaslysa og látnir í slysum á Reykjanesbraut (Gunnar Geir Gunnarsson 2009).

Banaslys og slys með eða án meiðsla hafa verið tíð á Reykjanesbrautinni í gegnum árin. Þó eru ekki til kerfisbundnar skráðar heimildir svo vitað sé um slys almennt til 1966. Heimildir eru hins vegar til um banaslys allt frá árinu 1966 eins og komið hefur fram. Á töflunni hér fyrir ofan má sjá fjölda banaslysa á Reykjanesbraut allt frá árinu 1966 til ársins 2006.

Frá árinu 1999 er til nákvæm skráning slysa og umferðaróhappa þar sem fram koma ástæður slysanna og aðstæður á vegi. Samtals urðu slys og óhöpp á Reykjanesbrautinni 847 á tímabilinu 1999-2008. Slys þar sem fólk lést eða slasaðist voru 438 talsins. Alvarlega slasaðir og látnir voru 57. Þessar tölur sýna að Reykjanesbrautin tekur sinn toll eins og sjá má á súluritinu hér að neðan:

Mynd 12: Tegundir slysa á Reykjanesbraut eftir alvarleika þeirra á árunum 1999-2008 (Gunnar Geir Gunnarsson 2009).